Elsa Korneti – Water of the Ancestors

Profile Anne Elsa Korneti LE P&W Oct 2019

Download PDF Here

Water of the Ancestors, poems by Elsa Korneti

Elsa Korneti (1969) is a poet and essayist. She has published eight books of poetry, one of translations and one of essays, while she has translated from English, German, Italian and Spanish significant poetry works. Two of her poetry collections have been distinguished as shortlisted: Α bouquet of fish bones (2009) and the Pearl Tin (2011) both nominated for the National Award of Poetry. She has been awarded first prize in a national short story competition (Prize Ta Nea) and a significant national prize (Prize George Karter) for a poetry collection under the title Normal people with a plume and a brindled tail. Her poems, short stories, book reviews, essays and translations have appeared in numerous domestic well-known literary magazines. Her poetry has been translated into several languages and is also featured in various foreign anthologies and magazines. What the critics say: “Hers is a personal poetry, it deals with themes universally relevant and does so in a disarmingly sincere and unpretentious way. The dialogue between a critical alter ego and the self reveals whatever false, deceptive and concealed, but also whatever true and valuable there may be in the narrator’s experiences. An exciting new voice in contemporary Greek poetry”.

https://www.facebook.com/elsa.korneti.7
http://www.greeknewsagenda.gr/index.php/interviews/reading-greece/6364-reading-greece-elsa-korneti-on-the-interrelation-between-poetry-and-philosophy

Poems translated from Greek by David Connolly.

David ConnollyDavid Connolly was born in 1954 in Sheffield and is of Irish descent. He studied ancient Greek at the University of Lancaster and medieval and modern Greek literature at Trinity College, Oxford before gaining a PhD from the University of East Anglia on the theory and practice of literary translation. He has lived in Greece since 1979 and became a naturalized Greek citizen in 1998. He was Head of Translation at the British Council in Athens from 1991 to 1994, and lectured in literary translation at the Ionian University from 1991 to 1997 and at the University of Athens from 1999 to 2000. He has more recently taught at the Aristotle University of Thessaloniki. Connolly’s translated anthology The Dedalus Book of Greek Fantasy won the Hellenic Society’s Modern Greek Translation Prize for 2004. He is the most famous and respected translator of Greek-to-English alive. He is widely known to all in the Greek literary community, a major translation player; the best translator of poetry in Greece and a renowned academic. His translations have won awards in Greece, the UK and the USA.

http://www.enl.auth.gr/staff/connolly/
https://el.wikipedia.org/wiki/
https://www.facebook.com/EuroLitNetwork/


Destroy Van Gogh

Είμαι μόλις 33 και όμως καταρρέω
Πόσο διαρκεί ακόμα η αποδόμηση;
Όσο εγώ διαλύομαι
Τα μυρμήγκια αδειάζουν το μυαλό μου
Θαυμάστε με λοιπόν ως πτώμα
Ιδανική νεκρή φύση
Κρανίο ντυμένο με φύκια
Θα του βάλω ένα τσιγάρο να καπνίζει
Αν ήμουν ένα σώμα ακέφαλο;
Ίσως γλίτωνα το φρενοκομείο
Τι φταίει; Tο αψέντι; Oι πόρνες;
Όλες οι σκοτεινές γυναίκες της ζωής μου
Φοράνε μαύρα
Βγες από την παραίσθηση – Μπες στην πραγματικότητα
Δεν γίνεται – Παντρεύτηκα την πράσινη νεράιδα
Κάθε βράδυ γίνεται διάβολος κι έπειτα φίδι –
Το φίδι δαγκώνει την ουρά του – γίνεται κόλπος γυναίκας
Με πνίγει στο υγρό κανάλι
Κατοικώ στο αγαπημένο τρίγωνο
Ανάμεσα σε τρεις γραμμές
Ο διάβολος σε προστάζει;
Με εμπνέει
Σε σκοτώνει
Τουλάχιστον ας διασώσουμε ό,τι απέμεινε μεταξύ μας
Η αγάπη οφείλει να είναι αθόρυβη
Εγώ όμως δεν σε ξέρω για να σε αγαπήσω
Ν’ αλλάξεις – Συγκροτήσου
Λατρεύω την ακαταστασία
Είσαι καταδικασμένος
Π α τ έ ρ α  λυπάμαι
Τώρα πια ξέρω
Έτσι γεννήθηκα
Zω για να ζωγραφίζω την τελειότητα με τρέλα
Την τρέλα με τελειότητα
Κουράστηκα – Θέλω να κουρνιάσω στην πιο ευρύχωρη
Φωλιά πουλιού της συλλογής μου – η νάρκη είναι ωραία λέξη-
Υπόσχομαι να μην απολογηθώ ξανά για την αναπηρία μου


Destroy Van Gogh

I’m just 33 yet breaking down
How long does the deconstruction last?
While I’m falling apart
The ants are emptying my mind
Marvel at me as a corpse then
An ideal nature morte
Skull clad in seaweed
I’ll give it a cigarette to smoke
If I were a headless body?
Perhaps I’d escape the asylum
What’s to blame? Absinthe? Whores?
All the dark women in my life
Wear black
Come out of illusion – Get into reality
Impossible – I married the green fairy
Every night she becomes a demon and then a snake –
The snake bites its tail – becomes a woman’s vagina
It drowns me in the wet channel
I live in the beloved triangle
Between three lines
Does the demon command you?
It inspires me
It kills you
At least let’s save what still exists between us
Love should be noiseless
But I don’t know you in order to love you
Change yourself – Get yourself together
I adore untidiness
You’re doomed
F a t h e r  I’m sorry
Now I know
That’s how I was born
I live to paint perfection with madness
Madness with perfection
I’m tired – I want to snuggle in the roomiest
Bird’s nest in my collection – torpor is a nice word –
I promise never to defend my disability again


Η Ωραία Κοιμωμένη                                                   

Παράξενη αίσθηση
να βλέπεις το σώμα σου
όταν κοιμάσαι
Ως θεατής

«Ακριβό μου ακροατήριο,

Λυπάμαι αλλά σ’ αυτήν την παράσταση
δεν μπορώ ούτε να κουνηθώ,
θα ήθελα τόσο πολύ να υποκριθώ
για άλλη μια φορά το ρόλο
της αγαπημένης μου Drama Queen
που ζωγραφίζει μέρες
σε φόντο κόκκινο και μαύρο
a’ la maniere d’ El Greco

Σκέφτομαι όμως ότι το γεγονός
πως υπάρχω σαν απουσία
δίνει από μόνο του
μια εξαιρετική σκηνοθεσία

Παρακαλώ μην κλαίτε –
στο απόγειο της ομορφιάς τους
τα ώριμα τριαντάφυλλα μαδάνε

Μένει το ατέρμονο ταξίδι
χωρίς προορισμό
κι εσύ
πιστή
στην αιμομικτική σου σχέση
με την τελειότητα

Όχι
δεν την ήθελες την πάνινη καρδιά
μαζεύει στο πλύσιμο
ούτε τη μεταλλική
σκουριάζει
προτίμησες το γυαλί
το πιο αξιόπιστο υλικό
ότι και αν συμβεί
είτε σπάσει είτε ραγίσει
παραμένει καθαρό , διαυγές

Τώρα περιμένεις στωικά
έναν άγγελο να πέσει
σαν παραγινωμένη ρώγα
από ένα σύννεφο τσαμπί
να σε δέσει στη φτερούγα του
να σε σώσει

-«Βλέπεις ;»
Καρέ καρέ σαπίζει ο ουρανός
για να μετράς διαρροές και υγρασίες

Έπρεπε πρώτα να νεκρώσεις μέσα σου
για να χαρίσεις τις επώνυμες γραβάτες
του πεθαμένου πατέρα στους αναξιοπαθούντες
Πόσες φορές θα κληθείς ακόμα
vα ομολογήσεις την αθωότητα σου ;
Μόνον οι καμπάνες της γυάλινης καρδιάς
σε κατοικούν
Αντηχούν
τόσο παράφωνα
παράφωνα
άφωνα

Τους είχες πει :
Την αφύπνιση ποτέ δεν ζήτησα
κι όλοι επιμένουν να με ξυπνήσουν
Το αντίδοτο ποτέ δεν ζήτησα
κι όλοι επιμένουν να με ποτίσουν
Το φιλί του Γαλάζιου Πρίγκιπα
ποτέ δεν ζήτησα
κι όλοι επιμένουν να με φιλήσουν

Το έχεις παραδεχτεί από καιρό
Οι γυναίκες δεν ξέρουν να διαβάζουν χάρτες
Οι γυναίκες χάνονται
τουλάχιστον εσύ δεν κινδυνεύεις
είσαι πάντα εδώ
Καρφωμένη
Καρφωμένη
Καρφωμένη
Οριζόντια

Ο τραγικός πόθος αναρριχάται
τα πλοκάμια του
σε τυλίγουν
σφιχτά , μεθοδικά

Το ρολόι σου φωνάζει :
-«Σήκω !
It’s Gucci time !
Σε περιμένει η μαύρη λιμουζίνα
και ένας τίγρης στο κρεβάτι σου».


Sleeping Beauty

It’s a strange feeling
to see your body
when you’re sleeping
As a spectator

My dear audience

I’m sorry but in this performance
I can’t even move,
I’d like so much to play
once again the role
of my favorite Drama Queen
who for days has been painting
on a red and black background
a la maniere d’ El Greco

Yet I think that the fact
that I exist as an absence
by itself provides
an exceptional staging

Please don’t cry –
at the height of their beauty
blooming roses shed their petals

There remains the interminable journey
without destination
and you
faithful
to your incestuous relationship
with perfection

No,
you didn’t want the cloth heart
it shrinks in the wash
nor the metallic one
it rusts
you preferred the glass one
the most reliable material
whatever happens,
whether it breaks or cracks,
it remains clear, transparent

Now stoically you wait
for an angel to fall
like an overly ripe grape
from a cloud bunch
to tie you to its wing
and save you

Do you see:
Frame by frame the sky is rotting
for you to count leaks and damp

First you had to become dead inside
to give away to the unfortunate
your dead father’s designer ties
How many more times will you be asked
to confess your innocence?
Only the glass heart’s bells
inhabit you
Dissonantly
so dissonantly
they resound
without sound

You’d told them:
I never asked to be awakened
and they all insist on waking me
I never asked for an antidote
and they all insist on giving me to drink
Nor did I ever ask
for the Blue Prince’s kiss
and they all insist on kissing me

You’ve accepted it for some time
Women can’t read maps
Women get lost
at least you’re in no danger
you’re always here
Pinned down
Pinned down
Pinned down
Horizontally

The tragic longing creeps up
its tentacles
enfold you
tightly, methodically

Your clock cries:
“Get up!
It’s Gucci time!
Waiting for you is the black limousine
and a tiger in your bed.”


Φτερωτές Ποιήτριες

Κυρίες και Κύριοι
Θα ήθελα να σας εξομολογηθώ τον εθισμό μου
Είμαι κλεπτομανής
Κλέβω το οξυγόνο των λέξεων
Εισπνέω τις φωνές τους
Γιατί μόνον έτσι αναπνέω
Η σειρά σου τώρα:
Κυρίες και Κύριοι
Θα ήθελα να σας εξομολογηθώ τον εθισμό μου
Είμαι αυτοκτονική
Συλλέγω τους υποψήφιους θανάτους μου
Όπως οι γάτες τις ζωές τους
Έχω επτά ολόκληρους θανάτους για να ζήσω
Αφήστε την επιτέλους
Να γδυθεί με την ησυχία της
Τα σώματα είναι ανέκφραστα
Δηλώνω εχθρός της κίνησης
Κι όμως όλο και πιο συχνά
Πέφτω , πέφτω . .
Πρόσεξε
Στη διαχωριστική γραμμή στέκεται
Ο αντίπαλος εραστής – Η αντίπαλη ερωμένη
Περιμένουν στωικά με μύτες γαμψές
Το αρσενικό πάντα πρώτο οσμίζεται τη γονιμότητα
Βοήθεια – Δεν θυμάμαι τίποτα
Οι κλεμμένες στιγμές διαρκούν λίγο
Μισώ τη διαίσθησή μου
Για περάστε παρακαλώ
Εδώ πωλούνται τα φθηνά ηλιοβασιλέματα
Σου χαρίζω
Την καταραμένη μου ομορφιά
Σε μωβ χαρτί
Κι εγώ σου χαρίζω
Το καταραμένο μου μυαλό
Σε μωβ κουτί
Vanitas – Λέγεται η τιμωρία μας
Μετά από κάθε δυνατό μεθύσι
Μένουμε όλο και πιο διψασμένες
Κάποτε όμως θα καρφωθούμε στον ουρανό
Σαν δύο γιγάντιες πεταλούδες Αttacus Αtlas
Ο θάνατός μας
Θα είναι μια λεπτομέρεια


Winged Poetesses

Ladies and gentlemen
I’d like to confess my addiction
I’m a kleptomaniac
I steal the oxygen from words
I inhale their voices
Because only like this can I breathe
Your turn now:
Ladies and gentlemen
I’d like to confess my addiction
I’m suicidal
I collect my prospective deaths
Like cats do their lives
I have seven whole deaths to live
Leave her at last
To undress in peace
The bodies are expressionless
I declare myself an enemy of movement
Yet more and more often
I fall, fall…
Take note
On the dividing line stands
The rival lover – The rival beloved
Stoically they wait with hooked noses
The male always the first to smell fertility
Help – I remember nothing
The stolen moments don’t last long
I hate my intuition
Step this way please
Cheap sunsets sold here
I gift you
My accursed beauty
On mauve paper
And I gift you
My accursed mind
In a mauve box
Vanitas – The name of our punishment
After every heavy drinking bout
We remain ever more thirsty
Yet eventually we’ll be pinned to the sky
Like two huge Attacus Atlas butterflies
Our deaths
Will be a mere detail


Η Αιώνια Κουτσουλιά

στη γη των απολαύσεων
δεν υπάρχουν
γωνίες
για να τραυματίσουν
το γοφό σου

οι ημέρες κυλούν
σε τηλεοπτικά επεισόδια
ενώ στα χωράφια
φυτρώνουν
χαρτονομίσματα

στην ευθραυστότητα του ορίζοντα
επιπλέουν
δαντελένια εσώρουχα
και περιστέρια
από  πλέξι-γκλας

κι
ε σ ύ
που βούτηξες
τη σόλα σου
σε περιττώματα σκύλου
άφησες
τα ίχνη σου
στην καινούργια μοκέτα
στο δωμάτιο
του καλύτερού σου
φίλου

Πτώση
από αποτυχημένο ακροβατικό

Είσαι έτοιμη
να εκτεθείς
σαν την αιώνια κουτσουλιά
στο κεφάλι του αγάλματος ;

όπως
ένα μεθυσμένο περιστέρι
πετά –
η ζωή
χτυπά
τα φτερά της
στο φακό
του ηδονοβλεψία
κινηματογραφιστή

η μαρτυρία του φόνου
θα είναι πάντα
η επιτυχία
του αργόσχολου παρατηρητή
που σαν την κουτσουλιά
απρόσκλητος
ξεπροβάλλει

τα περιστέρια
πετούν
μόνον
όταν τα κυνηγούν
μικρά παιδιά
που φορούν
αλεξίσφαιρα γιλέκα

στη δύση
μιας συνηθισμένης ημέρας
φτερωτές Θεές
πετούν
μέσα στα βαγόνια του μετρό –
ενώ
η νύχτα αστράφτει
στο βάθος του τούνελ


Eternal Bird Droppings

In the land of pleasures
there are no
sharp corners
to injure
your hip

the days flow
in television episodes
while in the fields
sprout
bills

in the horizon’s fragility
float
lace underclothes
and pigeons
of plexiglass

and
you
plunging
your sole
into dog dirt
left
your tracks
on the new carpet
in the room
of your best
friend.

*

Fall
from an unsuccessful stunt.
Are you ready
to expose yourself
like the eternal bird droppings
on the statue’s head?

*

Just as
a drunken pigeon
flies
life
flaps
its wings
in the lens
of the voyeur
cinematographer.

*

Witnessing the murder
will always be
the success
of the idle observer
who shows up
uninvited
like bird droppings.

*

The pigeons
fly
only
when chased
by little kids
who wear
bullet-proof vests.

*

At the end
of a routine day
winged goddesses
fly
in the subway’s carriages
while
the night shines
at the end of the tunnel.


© Elsa Korneti